Πριν από 87 χρόνια, τον Σεπτέμβριο του 1937, έφυγε από τη ζωή μια σπουδαία προσωπικότητα της ελληνικής πνευματικής ζωής και των γραμμάτων του 20ού αιώνα: ο κλασικός φιλόλογος και δάσκαλος Ιωάννης Συκουτρής. Στα μόλις 36 του χρόνια, αυτοκτόνησε, αφήνοντας πίσω του μια αναμφισβήτητη παρακαταθήκη στον τομέα της Φιλολογίας και των Ελληνικών Γραμμάτων. Όταν σκύψουμε στα έργα του Συκουτρή, αντικρίζουμε την καλλιέργεια και την παιδεία του, μια βαθιά σχέση με τη συνέχεια της ελληνικής γλώσσας. Στο έργο του δεν διακρίνεται διάκριση ανάμεσα σε περιόδους της ελληνικής λογοτεχνίας, ούτε σε μεθόδους ανάλυσης των κειμένων, δείχνοντας ότι η προσέγγιση του ήταν ενιαία και ολιστική.

Δημιουργώντας γέφυρες ανάμεσα στον Πλάτωνα και τον Παύλο, τον χριστιανισμό και τον ελληνισμό, ο Συκουτρής απέδειξε ότι η επιστήμη και η τέχνη μπορούν να συνυπάρχουν με αρμονία. Η μέθοδος του ήταν μια ισορροπία ανάμεσα σε αντίθετα στοιχεία, όπως ο λόγος και το πάθος, στοιχεία που χαρακτηρίζουν τη διδασκαλία και τη γραφή του. Δεν αναζητούσε ταυτότητες μέσω της έννοιας της ελληνικότητας, καθώς για αυτόν η αληθινή αίσθηση αυτάρκειας και ποιοτικής ζωής προϋπόθετε την αποδοχή της ουσίας της γλώσσας και του πολιτισμού.

Μιλώντας για την επίδραση του Συκουτρή στη δική μας γενιά, που βγήκε από την Κόλαση της Κατοχής και του Εμφυλίου, μπορούμε να διακρίνουμε τον παθιασμένο έρωτα για τη γραφή, ο οποίος εκδηλώνεται μέσα από κάθε του κείμενο. Η προσέγγιση του σε διάφορους συγγραφείς, από τον Παλαμά μέχρι τον Νίτσε, γίνεται χωρίς καμία αίσθηση παρέργου και αποκαλύπτει την αφοσίωσή του στη γνώση. Για μας, που προερχόμασταν από μια μίζερη εποχή, ο Συκουτρής ήταν το σωσίβιο που μας συντρόφευε στην αναζήτηση της γνώσης και της παιδείας. Πηγή: tanea.gr