Εισήλθα στην διαδικασία να παρακολουθήσω έναν λόγο του κ. Δούκα και οι διαπιστώσεις μου είναι ιδιαιτέρως σκληρές. Η ομιλία του ήταν γεμάτη άνεση και αυτοπεποίθηση, αλλά στο σύνολό της έπασχε από κενό περιεχόμενο. Ούτε μία νέα ιδέα ή πρόταση δεν αγγίχτηκε, αυτά τα κοινότυπα που όλοι έχουμε ακούσει πολλές φορές. Ο τρόπος που παρουσίασε τον εαυτό του ήταν αντίθετος με τη δυναμική του κ. Κασσελάκη, ο οποίος είχε μια φυσική γοητεία και παρουσία. Ο κ. Δούκας έμοιαζε να κινείται σαν να μετράει πόσα βήματα θα χρειαστεί για τον νέο του ρόλο, χωρίς καθόλου στυλ.

Θα ήθελα επίσης να σημειώσω την αφοπλιστική επιτυχία του Στέφανου. Με την απλή δήλωσή του «Είμαι ο Στέφανος. Σκέτο» μου προκάλεσε περιέργεια. Τι σημαίνει «σκέτο»; Μήπως αναφέρεται στο όνομά του; Ή μήπως ήθελε να δώσει μια προσωπική νότα όπως έκανε παλαιότερα η Μελίνα; Έρχεται σε αντίθεση με το περιεχόμενο και την πολυπλοκότητα του κόσμου γύρω μας.

Η αντίθεση στρατηγικής και παρουσίας μεταξύ των δύο αντιπάλων με εντυπωσίασε. Είναι αξιοσημείωτο πως σε ένα χρόνο, αυτοί που πριν ήταν άγνωστοι, τώρα επιδιώκουν θέσεις καθοριστικής σημασίας. Κι όμως, η αντίληψη των ανθρώπων για αυτούς δείχνει να έχει αλλάξει απότομα, σαν να ήταν πάντα πολιτικοί.

Η γενική εικόνα του πολιτικού σκηνικού είναι ανησυχητική, ειδικά αν σκεφτεί κανείς την θεατρικότητα της κατάστασης. Αντιπροσωπεύουν μια κατεύθυνση που μπορεί να οδηγήσει σε μπερδέματα, αν δεν εκφραστούν έγκαιρα οι λόγοι και οι ανάγκες των πολιτών. Αν και δεν συμμερίζομαι τις απόψεις του αντιεξουσιαστικού χώρου, θα ήθελα να ακούσω φωνές που θα τους πουν απλώς να απομακρυνθούν από την κεντρική σκηνή.

Είναι ξεκάθαρο ότι και στις δύο περιπτώσεις, η σάτιρα και η ειρωνεία του πολιτικού λόγου είναι πιο επιτακτική από ποτέ. Η πολιτική σκηνή χρειάζεται να ξανασκεφτεί τις στρατηγικές της και, κυρίως, τους ανθρώπους που την πλαισιώνουν.

Πηγή: tanea.gr