Ο Τζάκσον Πόλοκ, σπουδαίος ζωγράφος του αφηρημένου εξπρεσιονισμού, και ο Ρίτσαρντ Πράις, γνωστός μυθιστοριογράφος και σεναριογράφος, υπήρξαν μέλη της ομάδας Sullivanians, η οποία διαλύθηκε το 1991 και κάποτε αριθμούσε 400 μέλη. Αντίθετα με συνηθισμένες εικόνες αιρέσεων που επιβάλουν απομονωτικές πρακτικές, η ομάδα αυτή δραστηριοποιούνταν στο Μανχάταν, με τα μέλη της να διαμένουν χωρισμένα κατά φύλο σε διαμερίσματα του Upper West Side.

Η ομάδα ιδρύθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1950 από τον Σολ Νιούτον και τη Δρ Τζέιν Πιρς και υποστήριζε έναν παρεμβατικό τρόπο θεραπείας που προωθούσε την απομάκρυνση από τους ασφυκτικούς οικογενειακούς δεσμούς, ζητώντας από τους ασθενείς να διευρύνουν τις κοινωνικές και σεξουαλικές τους σχέσεις. Με την πάροδο του χρόνου, η Sullivanians εξελίχθηκε σε μία αιρετική μορφή κοινωνικής οργάνωσης, επιβάλλοντας αυστηρούς κανόνες και ελέγχοντας τη ζωή των μελών της.

Σύμφωνα με τον Alexander Stille, συγγραφέα του βιβλίου The Sullivanians: Sex, Psychotherapy and the Wild Life of an American Commune, η κοινότητα αποτέλεσε ένα κοινωνικό πείραμα διάρκειας 35 ετών, στοχεύοντας στη ριζική αναδιαμόρφωση της οικογενειακής και κοινωνικής ζωής. Το έργο του Stille και η σειρά ντοκιμαντέρ The Fourth Wall, που σκηνοθετήθηκε από τον Luke Meyer, παρακολουθούν τη ζωή των Sullivanians, σπάζοντας τη σιωπή γύρω από αυτούς.

Η ομάδα παρέχει μία κοινότητα και ένα περιβάλλον που προχώρησε σε πειραματισμούς σε προσωπικές σχέσεις χωρίς ενοχές, αλλά αυτό συνοδευόταν από αυστηρό έλεγχο. Οι θεραπευτές καθόριζαν ποιοι έπρεπε να είναι ερωτικοί σύντροφοι, ενώ υπήρχαν και περιπτώσεις σεξουαλικών σχέσεων μεταξύ θεραπευτών και ασθενών, με στόχοι την αποφυγή δημιουργίας «τοξικών» δεσμών.

Ο Σολ Νιούτον, που καθόρισε τις κατευθυντήριες γραμμές της ομάδας, είχε έναν αυστηρό και ελεγκτικό ρόλο, προτιμώντας να διαχειρίζεται τις ζωές των μελών με τρόπο που θύμιζε τυραννικές μεθόδους. Στα χρόνια που ακολούθησαν, ο έλεγχος στη ζωή των μελών απλώθηκε και στα παιδιά τους, με τους θεραπευτές να αποφασίζουν για την ανατροφή και τις σχέσεις τους.

Η διάλυση της ομάδας έλαβε χώρα το 1991, έπειτα από δεκαετίες συγκρούσεων και εντάσεων. Η ιστορία των Sullivanians αποκαλύφθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1980, κυρίως λόγω νομικών κινήσεων που υπέβαλαν πρώην μέλη και γονείς. Οι Σullivanians κληροδότησαν μια πικρή κληρονομιά για όσους συμμετείχαν, καθώς η εμπειρία τους ζημιώθηκε από ελέγχους και περιορισμούς που εφάρμοζαν οι θεραπευτές.

Η φετινή αναίρεση αυτής της σιωπής μέσω της έρευνας του Stille συνοδεύεται από μια συνειδητοποίηση των προσωπικών ιστοριών και των τραυματικών εμπειριών που βίωσαν τα μέλη της ομάδας. Για αρκετούς, η συμμετοχή αυτή εμπεριέχει μια μακροχρόνια αναζήτηση για κατανόηση και θεραπεία, έναντι των αυστηρών κανόνων που είχαν επιβληθεί. Η ιστορία των Sullivanians αποδεικνύει την ανάγκη για κριτική σκέψη όταν συμμετέχουμε σε ομάδες που υπόσχονται ουτοπικούς στόχους.

Πηγή: tanea.gr