Ο όρος pasokification επανέρχεται συχνά στην πολιτική συζήτηση, ξεπερνώντας τα όρια του ΠΑΣΟΚ. Αρχικά, έχει καταγραφεί στη θεωρία της Πολιτικής Επιστήμης, αναφερόμενος στην εκλογική κατάρρευση ενός ηγεμονικού κόμματος ή στη δραματική του συρρίκνωση. Αυτό αποτυπώνεται με τον καλύτερο τρόπο στην εμπειρία του ΠΑΣΟΚ κατά την περίοδο των μνημονίων.

Η πτώση του ΠΑΣΟΚ παρατηρείται σε ένα περιβάλλον όπου ο δικομματισμός σχεδόν τριών δεκαετιών διαλύεται απ’ το βάρος της χρεοκοπίας και της επιτήρησης. Η ριζική αποτυχία καθίσταται φανερή με την εικόνα του Γιώργου Παπανδρέου να ζητά την υποστήριξη του ΔΝΤ, γεγονός που σημειώνει ένα κρίσιμο σημείο καμπής για το κόμμα. Παράλληλα, η επιτυχία του Αλέξη Τσίπρα που αξιοποίησε το ρεύμα κατά των μνημονίων βοήθησε στη δημιουργία μιας νέας πολιτικής γεωγραφίας στην Ελλάδα, με τη Νέα Δημοκρατία να αναδεικνύεται σαν η μόνη σταθερή παρουσία στο νέο τοπίο.

Η έννοια της “πασοκοποίησης” όμως, δεν περιορίστηκε στη μοίρα του ΠΑΣΟΚ. Παραδείγματα από την ιστορία των ελληνικών κομμάτων, όπως το Κόμμα Φιλελευθέρων και η Ένωση Κέντρου, υποδεικνύουν ότι η καταστροφή ενός κόμματος σπάνια είναι οριστική. Το Κόμμα Φιλελευθέρων κατάφερε να επιβιώσει μέχρι το 1961, και αν και η Ένωση Κέντρου υπήρξε κυβερνώσα δύναμη, τελικά υπήρξε θύμα των πολιτικών αναταραχών της εποχής.

Σήμερα, φαίνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βιώνει μια αντίστροφη πορεία της pasokification. Με τις πρόσφατες εκλογές για νέα αρχηγία στο ΠΑΣΟΚ, μπορεί αυτή η διαδικασία να αποτελέσει μια αφετηρία για την ανάκαμψη του κόμματος, αμφισβητώντας την αντίληψη ότι η παρελθοντική κρίση του 2010-2015 θα είναι το τελικό κεφάλαιο στην ιστορία του.

Το ξεδίπλωμα της ιστορίας των ελληνικών κομμάτων αναδεικνύει τη δυναμική της πολιτικής αλλαγής, δείχνοντας ότι οι πολιτικές δυνάμεις μπορούν να αναδομηθούν, ανεξαρτήτως της ύπαρξης διαρθρωτικών κρίσεων που ενδέχεται να τις πλήξουν. Πηγή: tanea.gr