Σε προηγούμενες δεκαετίες, υπήρξαν άνθρωποι που χρησιμοποίησαν φράσεις όπως αυτή με τον γιο της πλύστρας για να εντυπωσιάσουν σε ένα αμφιθέατρο. Δυστυχώς, αυτή η φράση δεν ανήκει στον Λένιν, όπως πολλοί πίστευαν. Πιθανότατα να προήλθε από κάποιον Μπάμπη, που με ένα τσιγάρο στο χέρι και έναν φραπέ, κοίταξε τον γιο μιας πλύστρας να παίζει ποδόσφαιρο. Αυτή η φράση, ωστόσο, χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει τον αυταρχικό τρόπο άσκησης εξουσίας από κάποιον προερχόμενο από χαμηλότερες κοινωνικές τάξεις.

Στην περίπτωση της βουλευτού που επανέφερε τη φράση, η κριτική που δέχτηκε ήταν έντονη, καθώς θεωρήθηκε ότι προσβάλει τους ανθρώπους που ανήκουν στα κατώτερα λαϊκά στρώματα. Ωστόσο, η συζήτηση αυτή αγγίζει ένα πιο ουσιαστικό στοιχείο: την πραγματική φύση της εξουσίας. Ιστορικά, οι μεγαλύτεροι αυταρχικοί ηγέτες συχνά προέρχονται από ταπεινές καταβολές. Είναι γεγονός ότι οι πλούσιοι δεν επιδιώκουν συνήθως την πολιτική εξουσία, αφού την κατέχουν ήδη μέσω των πόρων τους. Αν κάποιος οικονομικά ευκατάστατος εισέλθει στην πολιτική, μπορεί να σηματοδοτεί έλλειψη ικανοποίησης ή ένα σύνδρομο υπεροχής.

Το κεντρικό ερώτημα που προκύπτει από αυτή τη συζήτηση είναι η ποιότητα της εξουσίας που θα ασκήσει ο γιος της πλύστρας σε σύγκριση με τον γιο της πλούσιας. Ποιος θα επιδείξει μεγαλύτερη τάση προς καταχρηστική συμπεριφορά; Οι άνθρωποι από τις λαϊκές τάξεις ή εκείνοι που προέρχονται από τα ακριβά προάστια; Η απάντηση δεν σχετίζεται τόσο με την οικονομική κατάσταση, αλλά με την προσωπική και ηθική διάσταση του κάθε ατόμου. Η εξουσία δημιουργεί ένα διαφορετικό περιβάλλον, στο οποίο πολλές πτυχές του χαρακτήρα επανακαθορίζονται ή έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Όσο πιο ψηλά ανεβαίνει κάποιος στην εξουσία, τόσο πιο απομακρυνόμενος γίνεται από τον προηγούμενο εαυτό του. Η εξουσία έχει τη δύναμη να μας κάνει να ξεχάσουμε τα πάντα, ακόμη και τις ρίζες μας.

Πηγή: tanea.gr