Ποιος είναι ο προορισμός των σπουδαίων καλλιτεχνών μετά τον θάνατό τους; Σίγουρα, παραμένουν ζωντανοί μέσα μας. Η μνήμη τους ενσωματώνεται στην συλλογική μας συνείδηση, δεμένη με σημαντικές στιγμές της ύπαρξής μας. Η μνήμη, άλλωστε, είναι η πιο κοντινή μορφή αθανασίας, καθιστώντας τους πιο κοντά μας από άλλους θνητούς. Ωστόσο, η λήθη τους περιμένει και αυτή, και σταδιακά θα θρυμματιστούν στον ανεμόμυλο του χρόνου, αφήνοντας πίσω μόνο ίχνη.
Διαβάζοντας για τον θάνατο του σπουδαίου Μίμη Πλέσσα, διαπιστώνω ότι λέγεται πως θα παραμείνει μαζί μας για πάντα. Ναι, θα υπάρχει όσο και εμείς είμαστε εδώ. Οσοι μεγαλώσαμε με τα τραγούδια του, νιώθουμε τη μαγεία όταν ακούμε τον Πουλόπουλο, καθώς μας «ανοίγεται» ένα μουσικό κουτί με εικόνες από το παρελθόν. Αναρωτιέμαι για πόσο καιρό ο Πλέσσας θα εξακολουθεί να αιωρείται, σαν αύρα που δημιουργούν οι νότες του, ανάμεσά μας.
Φαίνεται ότι οι καθοριστικές στιγμές που έχουν σημαδέψει την καλλιτεχνική μας πορεία είναι περιορισμένες. Προσπαθώ να θυμηθώ πόσα από τα τραγούδια που ξέρω έχουν γραφεί πριν το 1950 ή, ακόμα πιο δύσκολα, πριν από έναν αιώνα. Οι δυνατότητες αποθήκευσης μουσικής τότε δεν ήταν όπως σήμερα. Υπήρξαν αριστουργήματα που χάθηκαν με την πάροδο του χρόνου και μαζί με τα παλιά μέσα αναπαραγωγής τους. Ευτυχώς, σήμερα μπορούμε να διατηρήσουμε τη μουσική του Πλέσσα αναλλοίωτη, καθώς υπάρχουν ψηφιακές μορφές.
Όμως, τα νέα μουσικά ρεύματα συχνά καταπραΰνουν τις προηγούμενες γενιές. Τι άραγε λέει η δουλειά του Πλέσσα στις νέες γενιές; Είναι μια ερώτηση που αναδεικνύει ο Τζίμης Πανούσης στο τραγούδι του «Φασμπίντερ και ξερό ψωμί» για το πόσο θα αντέξουν οι Μάρκος και Τσιτσάνης, ενώ σήμερα θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε το ίδιο ερώτημα για τον Θεοδωράκη, τον Χατζιδάκι και φυσικά τον Πλέσσα.
Η ταχύτητα με την οποία τα νέα μουσικά ρεύματα κατακτούν τη νεολαία είναι εντυπωσιακή. Ένας νέος σήμερα μπορεί να μην γνωρίζει καν αυτούς τους θρύλους της μουσικής μας. Καθώς οι γενιές που τους λάτρεψαν γερνούν, η μνήμη τους φυσικά θα υποχωρεί. Αυτή είναι η αλήθεια της ζωής.
Πηγή: tanea.gr