Ο πρώτος βραχώδης εξωπλανήτης που ανακαλύφθηκε γύρω από έναν νεκρό ήλιο μεσαίου μεγέθους προσφέρει μια ενδιαφέρουσα προοπτική για το μέλλον της Γης σε μερικά δισεκατομμύρια χρόνια. Ο πλανήτης αυτός, με μάζα σχεδόν διπλάσια της Γης, περιφέρεται γύρω από έναν λευκό νάνο που βρίσκεται 4.200 έτη φωτός μακριά από το Ηλιακό Σύστημα, πολύ κοντά στο κέντρο του Γαλαξία.

Η κατάσταση αυτού του εξωπλανήτη είναι καθαρά παγωμένη και νεκρή, καθώς ο λευκός νάνος, που είναι μικρότερος από τον πλανήτη, εκπέμπει πολύ αμυδρό φως. Ο Κεμίνγκ Τσανγκ, αστρονόμος του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στο Σαν Ντιέγκο και επικεφαλής της μελέτης που δημοσιεύεται στο Nature Astronomy, ανέφερε ότι στην αρχαιότητα αυτός ο πλανήτης μάλλον βρισκόταν στη “κατοικήσιμη ζώνη”, την κατάλληλη περιοχή γύρω από το αστέρι για την παρουσία υγρού νερού.

Αφού ένα άστρο όπως ο Ήλιος εξαντλήσει τα πυρηνικά του καύσιμα, επεκτείνεται σε γιγάντια μεγέθη κατά τη διάρκεια της φάσης του ερυθρού γίγαντα. Στη συνέχεια, εκτινάσσει τα εξωτερικά στρώματά του και μεταμορφώνεται σε λευκό νάνο. Όταν αυτό συμβεί, οι πλανήτες γύρω του μεταναστεύουν σε πιο απομακρυσμένες τροχιές, κάτι που αναμένεται να συμβεί και στο δικό μας ηλιακό σύστημα. Σύμφωνα με υπολογισμούς, ο Ήλιος θα μπορούσε να καταπιεί τον Ερμή και πιθανώς και άλλους πλανήτες, περίπου 6 δισεκατομμύρια χρόνια από τώρα.

Η επιβίωση της Γης είναι ακόμα αντικείμενο έρευνας και συζήτησης. Οι θεωρητικές προσεγγίσεις διαφωνούν στο θέμα αυτό, με τη Τζέσικα Λου από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Μπέρκλεϊ να αναφέρει ότι ενδέχεται η Γη να έχει καλύτερες πιθανότητες επιβίωσης απ’ ό,τι αρχικά πιστεύαμε, ενώ η Αφροδίτη φαίνεται βέβαιο ότι θα χαθεί.

Αξιοσημείωτο είναι ότι ο εξωπλανήτης υπήρξε αναμφίβολα σε σφοδρή κατάσταση κατά τη διάρκεια της μεταμόρφωσης του μητρικού του άστρου σε ερυθρό γίγαντα, καθώς αυτό κατέκλυσε τον πλανήτη με θανατηφόρα ακτινοβολία. Ο Τσανγκ σχολίασε ότι η Γη θα έχει πορευτεί μία αντίστοιχη διαδικασία. Με τις ακτίνες του Ήλιου να γίνονται ισχυρότερες, η γήινη ζωή θα φτάσει σε οριακό σημείο κατοικήσιμότητας σε περίπου μισό δισεκατομμύριο χρόνια, με τους ωκεανούς να εξατμίζονται.

Την ίδια στιγμή, η επιβίωση της ανθρωπότητας ενδέχεται να εξαρτάται από μεγάλες σελήνες όπως η Ευρώπη του Δία και ο Τιτάνας του Κρόνου, οι οποίες ίσως κρύβουν κάτω από τις παγωμένες επιφάνειές τους ωκεανούς.

Πηγή: tanea.gr